Blog O-17: Rondom het duel

Foto:

Het Nederlands elftal voor spelers onder 17 jaar neemt deze periode deel aan een vierlandentoernooi in Duitsland. Studiebegeleider Cris Peetsold, een fanatiek blogger, verhaalt ook nu weer over de belevenissen rondom het talentvolle team.

Ineens is het dan zover: de eerste wedstrijd. Hier kijken de staf en de jongens reikhalzend naar uit. Maar voordat het zover is, moet de ochtend zinvol ingevuld worden. Ons ontbijt is steeds om 9.30 en in verband met de wedstrijd is de sportmaaltijd al om 11.00. Altijd drie uur voor de wedstrijd.

De spelers kunnen kiezen voor twee maaltijden of alleen wat fruit om 10.00 en de sportmaaltijd een uurtje later. De meesten kiezen toch voor twee maaltijden. Probleemloos worden de volle borden leeggegeten. Na het ontbijt is er een korte wandeling gepland in het naastgelegen park. Even de natuur opzoeken en wat praten over koetjes en kalfjes. De technische staf gebruikt deze wandeling om hier en daar met spelers in gesprek te gaan. Geen koetjes en kalfjestaal, maar voetbaltaal.

Geblindeerde bus

Anderhalf uur voor de wedstrijd draait de bus het parkeerterrein van het knusse stadionnetje op. Een wedstrijd tegen Israël heeft altijd iets bijzonders. Zij komen aan in een geblindeerde bus. Het stadion wordt 2,5 uur voor de wedstrijd grondig doorzocht. Er staan vier gewapende agenten op strategische punten. Voor elke deur staat een 'security agent'. En dan heeft de Israëlische ploeg ook nog zeker twee eigen bewakers rondlopen, die niet als zodanig herkenbaar zijn. Tel daarbij op de vele vrijwilligers van de organiserende club op en je hebt een halve tribune al vol.

Gelukkig wordt de tribune bevolkt door enthousiaste familieleden van de spelers, scouts, zaakwaarnemers en.......overenthousiaste, zeg maar constant schreeuwende supporters van Israël. Ook hun coach laat zich niet onbetuigd. Van de eerste tot de laatste minuut schreeuwde hij naar zijn spelers. Zou dat nu echt helpen?

Wedstrijdverslag

De wedstrijd zelf, daar schrijf ik niet over. Van voetbal heb ik te weinig verstand. Gelukkig staat er op OnsOranje wel een wedstrijdverslag met reactie van de coach, Kees van Wonderen.

Na de wedstrijd is er genoeg tijd voor de 22 geselecteerden om met ouders en familie na te praten. Op die momenten is er voor mij ook ruimte om met ouders te praten. En dan hoor je nog eens wat! Een van de spelers vindt het 'moeilijk' om attributen van en naar de bus te dragen. Als ik dat tegen de desbetreffende ouders zeg, ontstaat er enig gegrinnik. "Al sinds hij twee jaar is, probeert hij onder zulke klusjes uit te komen." Vanaf morgen wordt hij dus mijn persoonlijke drager!

Een leeftijdgenoot van mij vraagt of hij zijn kleinzoon een tasje mag meegeven. Ik vraag wat erin zit. Een vers gebraden kippetje, is het antwoord. Ik weet nog steeds niet of hij me voor de gek hield of niet. Navraag bij de kleinzoon levert het volgende antwoord op: "Ja, dat doet hij wel vaker!"

Geen etenswaren

Dat mag dus niet, ouders mogen hun kinderen geen etenswaren geven tijdens een trip. Hoe goed en lief ze het ook bedoelen. Als ze ziek worden, kan de dokter niet bepalen, waardoor dat eventueel gekomen is. Bovendien zijn de zakjes niet gevuld met gezond eten, terwijl dat laatste voor elke topvoetballer een must is.

Om 17.30 volgt het diner. Zo snel mogelijk na de wedstrijd om het herstel te bespoedigen. De staf is niet compleet aan tafel. De assistent-coach, Peter Uneken, analist Roel de Liége en de keeperscoach, Gerrit Panhuis, bekijken de wedstrijd van onze volgende tegenstanders, Italië en Duitsland.

In de avond nog een bespreking en voor de rest van de avond zijn de jongens vrij in hun doen en laten, maar wel binnen het hotel. De helft van de trip zit er al op. De tijd vliegt, maar ja, dat is altijd als je het naar je zin hebt.