'Alles gebeurt met een reden'

Foto:

Feyenoord bulkt van het talent. Neem Bruno Martins Indi. De 19-jarige jeugdinternational heeft een basisplaats afgedwongen in Rotterdam-Zuid. Zijn weg naar een bestaan als profvoetballer ging met vallen en opstaan. ,,Alles gebeurt met een reden”, zegt hij tegenover OnsOranje.nl.

Met Martins Indi is het nooit saai. Tijdens het interview droomt hij hardop over het runnen van een hotel, na zijn actieve carrière. ,,Zou wat zijn, maar dan pak ik het wel groots aan.” Een paar minuten verder denkt hij terug aan zijn Europese debuut tegen AA Gent. ,,De fans scandeerden mijn naam. Ik wist niet wat ik hoorde.” En even later gaat hij in op zijn moeilijke jeugd. ,,Het heeft me gevormd.”

Blind van woede

De in Portugal geboren Martins Indi verhuisde met zijn ouders en twee zussen als baby naar Nederland. Hij groeide, na een korte periode in Maassluis, op in de Rotterdamse Tarwewijk en later Slinge, in Zuid. Dat was soms letterlijk een overlevingstocht.  ,,Ik heb vaak gevochten op straat. Maar wat moet je als je vrienden in zo’n situatie terecht komen? Dan kom je voor ze op en dat heb ik gedaan. Ik werd blind van woede, maar heb er geen spijt van. Ik had het liever anders gezien, natuurlijk. Het had alles met leeftijd en kuddegedrag te maken.”

De ommekeer kwam als eerstejaars B-junior, toen Martins Indi ging beseffen dat het zo niet langer kon. ,,Ik stelde mezelf de vraag: wat wil ik nu eigenlijk bereiken? Wil ik echt profvoetballer worden? Nou, dat wilde ik dolgraag en dus was ik vastbesloten om die droom uit te laten komen. Ik maakte stappen, zowel binnen als buiten het veld. Die domme dingen behoorden tot het verleden. Het betekende bijvoorbeeld dat ik niet meer tot laat op straat rondhing, niet meer laat ging slapen, goed ging eten en honderd procent mijn best ging doen op elke training. Ik werd steeds onafhankelijker, kreeg een eigen identiteit.”

Hard werken

Bij Feyenoord merkten ze zijn gedrevenheid op. Martins Indi mocht keer op keer blijven. ,,Ik was nooit een echte uitblinker, moest het altijd van hard werken hebben. Die mentaliteit heeft me ver gebracht. Ik zag leeftijdsgenoten Luc Castaignos en Stefan de Vrij het eerste halen en dacht bij mezelf: dat kan ik ook. We motiveerden elkaar. We wilden De Kuip overnemen, zo voelde het. Mooi om te zien dat die twee al zo ver zijn in hun ontwikkeling. Ik wil ze achterna. Hoe? Door keihard te blijven werken. Dan komt die beloning vanzelf. Ben ik van overtuigd.”

Martins Indi is volwassen geworden. ,,Ik ontwikkel me als voetballer en als mens. Ik ben dit jaar nog maar één keer op stap geweest. Heb er weinig behoefte meer aan. Binnenkort ga ik samenwonen, een nieuwe fase in m’n leven. Dat brengt verantwoordelijkheid met zich mee. Je moet keuzes maken. Vroeger maakte ik vaak de verkeerde keuzes, nu de juiste. Ja, ik heb ook een serieuze kant. Mensen zien mij vaak als een vrolijke, goedlachse, beetje gekke jongen. Dat ben ik ook, maar Bruno Martins Indi is meer dan dat. Zo ga ik soms buiten alleen wandelen. Dan loop ik langs het water en laat ik mijn gedachten de vrije loop. Wat doe ik elke dag en waarom?”

Voorbestemd

Zijn bestaan als prof is voorbestemd, denkt de linksbenige verdediger. ,,Alles gebeurt met een reden. Dit is mijn lot en daar ben ik dankbaar voor. Ik ben nog maar 19 jaar, maar heb nu ook ineens een voorbeeldfunctie. In het begin was dat even wennen, maar inmiddels gaat het me goed af. Ik geef altijd aan jongeren mee dat ze keihard moeten blijven werken als ze iets willen bereiken. Ook bij een terugval. Blijf jezelf en blijf geloven in de dingen die je doet. Maak plezier en twijfel niet. Geef niet op, wees mentaal sterk. Uiteindelijk loont het. Echt waar.”

Volg ons ook op Twitter!