Roelvink twee weken in shock

Foto:

Eenmalig international Mirte Roelvink was ‘twee weken lang in shock’ nadat op 5 september haar voetbalbestaan met een smak tot een voorlopige stilstand kwam. De verdediger van FCR01 Duisburg kijkt met OnsOranje.nl terug en vooruit. Over inzichten, ellende en ambities.

Aan het eind van 2010 heeft de 25-jarige Roelvink nog altijd een heldere herinnering aan de 58e minuut van haar vierde Bundesligawedstrijd tegen Bayern München, toen bij een op het oog onschuldig duel de kruisband in haar linkerknie afscheurde. Het moment waarop een jarenlang voortrazende sneltrein ineens knalhard tot stilstand kwam.

,,Het voelde alsof iemand in volle vaart plotseling aan de noodrem had getrokken. Jarenlang wist ik precies wat ik de volgende dag op welk uur zou gaan doen. Ik ging maar door en door en schakelde alles uit dat niet fijn was. Tot dat moment. Alles stond in één klap stil.”

Roelvink kijkt vanuit haar appartement in Nijmegen-Oost met afgrijzen terug. ,,Ik voelde direct dat het goed fout was. In de weken erna werd ik bijna niet goed van ellende. Ik kon nauwelijks iets aan en moest bij het minste of geringste huilen. Ineens weet je dan helemaal niet meer wat je moet. Alsof je even van de wereld bent.”

KNVB beker

Dat, nadat de voetbalcarrière tot dan toe een stabiel stijgende lijn naar boven had gekend. De geboren Zutphense startte bij het Gelderse Wilhelmina SSS en daarna VV Oeken, om vervolgens via SC Klarenbeek, Saestum en Be Quick ’28 naar FC Twente te verhuizen, waarmee ze in haar eerste seizoen van de Eredivisie Vrouwen direct de KNVB beker pakte. En nadat ze op 6 juni tegen België haar debuut maakte in het Nederlands elftal, wilde ze het ook op clubniveau een stapje hoger proberen.

Het door blessures geteisterde Duisburg kon haar inbreng centraal in de verdediging wel gebruiken en omdat ook 62-voudig Duits international Annike Krahn in augustus al haar kruisbanden scheurde, was in de toch al karig bezette achterhoede van meet af aan plaats voor de ambitieuze Roelvink. ,,Ik had gehoopt me langzaam in het elftal te spelen, maar dat ging veel sneller dan ik gedacht had. Het ging gelijk hartstikke goed en ik speelde ook in de voorbereiding alle wedstrijden al mee.”

Drie stappen hoger

Terwijl het niveau in Duitsland volgens de rechtsback toch ‘drie stappen hoger is dan in Nederland’. ,,Op de trainingen, hoe speelsters met hun sport omgaan, maar ook hoe serieus de bond de sport neemt, hoeveel geld ze erin stoppen en hoe de competitie wordt georganiseerd. In Nederland speel je regelmatig vijf keer in de maand en dan een maand niet. Zoiets gebeurt in Duitsland niet.”

Toch viel vooral het reizen haar tegen. ,,We trainden zes keer in de week en het is vanaf Nijmegen een uur en een kwartier rijden. Omdat je niet te laat wil zijn, kost het natuurlijk veel meer tijd dan dat. Dat is niet zo erg als je een kantoorbaan hebt, maar wel als je een fysieke prestatie moet leveren en topsport bedrijft. Dat ging me al snel opbreken.”

Ervaring

Toch had Roelvink wel ervaring met het afleggen van afstanden. In haar 'Twente-tijd' woonde ze weliswaar naast het oefenterrein in Hengelo, maar deed ze nog altijd de ALO in Nijmegen, wat met het openbaar vervoer een trip van zo’n 2,5 uur opleverde, enkele reis.

,,Als we op donderdagavond bij ADO Den Haag hadden gespeeld, was ik ongeveer om 1.30 uur thuis en zat ik de volgende ochtend alweer om 5.15 uur op de fiets om de trein te halen op weg naar Nijmegen. Om 8.30 uur moest ik dan judoën, daarna theorielessen, zwemmen en dan ’s avonds weer trainen bij FC Twente. Hoe ik dat volhield? Tja, het ging wel, maar hoe ik dat deed snap ik eerlijk gezegd zelf ook niet. Ik denk ook dat ik mijzelf toen langzaamaan heb opgebrand. Tegen Bayern München zei mijn lichaam ‘ho’.”

Het leverde Roelvink naast de kruisbandscheuring ook nog een kapotte buitenmeniscus en een beschadigde binnenband op. ,,Je hoopt eerst dat het bij die ene scheuring blijft, maar er kwamen ook nog complicaties bij. Ineens besef je dat alles zo maar in één keer voorgoed voorbij kan zijn. Je kunt van tevoren wel van alles bedenken en plannen maken, maar na zoiets kom je tot het inzicht dat het zo niet werkt.”

Jeugdgevangenis

Voor Roelvink zit er nu niets anders op dan revalideren. In afwisselend Zeist en Nijmegen netjes oefeningen doen, fietsen, zwemmen en langzaam weer wat hardlopen. Vijf dagen in de week, zo’n vier uur per dag. Dat allemaal naast haar stage bij een jeugdgevangenis, twee dagen in de week. Roelvink lijkt voor het eerst van haar leven even niet meer zo op de toekomst gericht. Het plannen voor 2011 is voorlopig even over. ,,Ik wil eerst fit worden en daarna beslis ik pas wat ik verder ga doen.”

Weer gewoon kunnen voetballen is het enige waar ze zich op dit moment op richt. Een normale termijn voor een kruisbandscheuring is minimaal negen maanden. Hoewel voor Roelvink de klap groot was, zijn haar ambities nog niet verloren gegaan. ,,Je ziet wel spelers die sterker terug komen van een blessure. Mijn doel is weliswaar eerst om weer te kunnen voetballen op mijn oude niveau. Maar hopelijk wordt het nog beter.”