Column: Lafaards waren we

Foto:

Het was vrijdagavond, acht uur, 13 juni 2014. De man met wie ik had afgesproken was al net zo laf geweest als ik. Wij droegen oranje shirts noch oranje petjes. Wij spraken niet over voetbal, wij dachten niet over voetbal, o nee, aan niets was te merken dat voetbal ons ook maar iets interesseerde.

We zaten op het terras van de uitspanning die gelegen was tussen het Amstel Hotel en Carré. Jarenlang was het hier een nogal intellectueel jazzcafé geweest, nu was het een restaurant met een nog altijd voornamelijk uit cultuurminnaars bestaand publiek.

Genoegzaam keken wij om ons heen, we waren omgeven door creatief ogende heren in zwarte jasjes die over Stan Getz spraken en groepjes degelijke vrouwen van bovenmiddelbare leeftijd die gebogen zaten over theaterbladen. Oranje was hier ver weg. We bestelden nog een bier bij het meisje van de bediening en keken elkaar stilzwijgend proostend aan: hier zaten wij goed.

Ik zei het al: lafaards waren we. Wij wilden niets met Spanje-Nederland te maken hebben. We vertrouwden het niet. We zagen het niet zitten. We waren bang.

Zure columns

De afgelopen weken hadden we te veel zuinige analisten gehoord die 5-3-2 maar niks vonden. Te veel zure columns gelezen die dit jonge Oranje weinig kans gaven. Te veel gezeur mee gekregen over Louis van Gaal. Eigenlijk hadden we gewoon te veel Johan Derksen gezien.

Om half negen kwam een licht voorgerecht. Beiden hadden we weinig trek, ik had een salade. Vijftig meter verderop, in een café in de Ruyschstraat werd de live uitzending harder gedraaid. Een vleugje Tom Egbers waaide over ons terras. Wij deden of we het niet hoorden.

Op dat moment passeerde een bierfiets. Er zaten tien Duitsers op. Vrolijke blonde knullen waren het, de gespierde kuiten die uit hun korte broek staken zouden Gerard Reve tot fantasierijk gemijmer hebben vervoerd. Leuke jongens waren het, niets mis mee.

Holland K.O.

Niettemin zongen ze een liedje dat mijn tafelgenoot en mij bedrukte. Het ging over Holland, dat we K.O. gingen. Even later verdwenen ze onder het tunneltje bij het Amstel Hotel. Peinzend keken wij naar onze lege borden.

Bij de 1-0 voor Spanje zaten wij aan het hoofdgerecht. Mijn gebakken tong smaakte naar een bittere huilbui. Ik begon maar over bierfietsen, hoe een verschrikkelijke uitvinding zo'n bar op karrewielen was, een belediging van de goede smaak. Echt iets voor voetbalsupporters.

Mijn tafelgenoot knikte flauwtjes. Ik geloof niet dat hij het hoorde. Even later ruimde het meisje af. We waren nog bijna de enigen op het terras. Een meneer met een pijp las het NRC.

Koffie

Toen de koffie kwam zag ik op mijn telefoon dat het 21 uur 43 was. De zon was achter de gevels verdwenen, op een tak boven ons hoofd floot een eenzame merel. Langzaam ging alles maar dan ook alles ten onder.

De orkaan uit de Ruyschstraat kwam met zo'n hevigheid langs de gevels denderen dat de man met wie ik had afgesproken zijn koffie morste over zijn linnen broek. Een ogenblik keken wij elkaar verbijsterd aan. Dat geluid. Dat was toch niet? Was dat, was dat júichen? Toen sprong hij op: ‘Reken jij af, ik bestel bier!' En weg was hij.

Later die avond, veel later, reden we op de Ceintuurbaan. Uit alle huizen en straten klonk gezang, auto's claxonneerden, meisjes lachten hun mooiste lach. De wereld was van ons, Nederland had het mondiale voetbalgebeuren weer eens laten zien waartoe het in staat was.

En wij, mannen die altijd al hadden geweten dat Louis een genie was, reden slingerend op onze eigen bierfiets naar huis. Lafaards waren we, maar áárdige lafaards.

Deze column is eerder verschenen op de WK-site van Unit4