Geen kindsoldaat, maar voetballer

Foto:

Op zijn linkeronderarm prijkt sinds kort een tatoeage. Eentje met een diepe betekenis. Een engel waakt over moeder Esther, broers Collins en Paddy, en halfzusje Faith. Het zijn de belangrijkste personen in het leven van de 18-jarige Ola John, spelend voor FC Twente en jeugdinternational. ,,Zij zijn echt alles voor mij.”

Als 2-jarige kwam hij vanuit Liberia naar Nederland. Met zijn moeder en broers ontvluchtte Ola per boot het Afrikaanse land, dat gebukt ging onder een burgeroorlog. Zijn vader sneuvelde na gevechten met de rebellengroepering van Charles Taylor. Een onuitwisbaar litteken, een blijvende herinnering aan een donkere periode in hun leven.

Het gezin kwam na enkele omzwervingen in Nijverdal terecht, waar het opbloeide. Zonder vader, dat wel. Ola, resoluut: ,,Collins nam de vaderrol op zich. Hij zorgde voor ons, deed alles wat een vader eigenlijk moet doen. Hij wist dat mijn moeder niet alles in haar eentje af kon. Collins is snel volwassen geworden, heeft amper een kind kunnen zijn. Hij ging al op z’n 18de alleen in Londen wonen, om voor Fulham te spelen. Dat zie ik mezelf niet zo snel doen.”

Moeder op eerste plaats

Moeder Esther mengt zich in het gesprek. De goedlachse vrouw zegt olijk dat zij vader en moeder tegelijk is. En zo is het ook, beaamt Ola. ,,Mijn moeder komt altijd op de eerste plaats. Zij heeft ervoor gezorgd dat we een nieuw bestaan konden opbouwen, in Nederland. Werkelijk alles kwam op haar schouders terecht. Ik voel me dan ook verplicht om iets voor haar terug te doen, nu en later. Misschien neem ik haar wel mee als ik ooit in het buitenland voetbal. Zij verdient gewoon een luxebehandeling.”

Liberia is intussen een ver-van-mijn-bedshow geworden. Ola is prof bij FC Twente, jeugdinternational en woont inmiddels in Wierden. Iemand zonder al te veel kopzorgen. Een terugkeer naar zijn roots laat voorlopig op zich wachten, misschien komt het er wel nooit van. In 2009 speelde Ola met Nederland het jeugd-WK in Nigeria. Voor het eerst in zijn nog jonge leven keerde hij terug naar het Afrikaanse continent.

Kinderen met één been

Hij vertelt: ,,Heel indrukwekkend. Veel mensen spraken me aan en behandelden mij als één van hun. Ik voelde me niet thuis in Nigeria, maar wel op m’n gemak. Het was er wel gevaarlijk. We mochten bijvoorbeeld de straat niet op. Ik zag veel politie met geweren. Ik heb kleine kinderen gezien met maar één been, echt verschrikkelijk. Het is goed geweest om met eigen ogen te zien hoe het daar is, niet ver van Liberia.”

Het besef dat hij goed terecht is gekomen, komt steeds meer. Ola heeft geen reden tot klagen. Misschien komen er nog wel meer tatoeages bij. ,,Dat nooit”, roept Esther. ,,Geen Theo Janssen!” De lach giert door de huiskamer. Het hechte gezin John heeft het geluk hervonden. ,,Wij zijn Nederland heel dankbaar. Hier zijn we veilig.” Ola knikt instemmend. Geen kindsoldaat of straatverkoper, maar profvoetballer. Een geschenk uit de hemel.

Volg ons ook op Twitter!