Vera Pauw streed altijd vol vuur

Foto:

Vera Pauw nam donderdagmiddag na de uitwedstrijd tegen Slowakije afscheid van het Nederlands vrouwenvoetbalelftal. Hiermee sloot Pauw een tijdperk af. Een periode waarin ze revolutioneerde, hervormde, transformeerde en vooral muren doorbrak.

Het tijdperk Pauw zal niet licht vergeten worden. Met een volle rugzak startte Pauw op 14 oktober 2004 aan de taak van haar leven: het ontwikkelen van het vrouwenvoetbal in Nederland. Zelf gepokt en gemazeld met 89 'caps' in Oranje en de ervaring in Italië, wist ze wat op het veld gevraagd werd. Haar zesjarige bondscoachschap in Schotland combineerde ze al snel met de cursus Coach Betaald Voetbal, die ze als eerste vrouw haalde. Werkend bij de UEFA en FIFA en met talloze staffuncties op vrouwenvoetbal-EK's en -WK's, kende ze ook organisatorisch het klappen van de zweep.

Ambitieuze doelen

Het was met die kennis en ervaring, dat ze wist dat Nederland één van de beste voetballanden ter wereld kon worden. En misschien nog belangrijker, ze wilde de vrouwen in haar eigen land de kans bieden volwaardig sporter te worden. Om de kracht in meisjes en vrouwen te ontwikkelen, waarvan zij wist dat die ze die in zich hadden. Kracht en zelfvertrouwen, wat zij zelf ook door die sport ontwikkeld had.

Pauw stelde daartoe van meet af aan hoge eisen en spiegelde de speelsters resultaten voor, die binnen het toen nog naïeve vrouwenvoetballand irreëel en onbereikbaar leken. Haar verrichtingen werden dan ook met scepsis bekeken en de ambitieuze lijn van Pauw werd soms schoorvoetend en met enige weerstand gevolgd.

Strijdvaardig

De 47-jarige inwoner van Dronten bleef echter vol vuur, strijdvaardig en tot in haar tenen overtuigd van de mogelijkheden van de vrouwen. Ze voerde de trainingsarbeid op, leerde speelsters alles voor de sport opzij te zetten en kreeg zes Betaal Voetbal Organisaties (BVO's) overtuigd om in een Eredivisie Vrouwen samen te werken voor het hogere doel: het creëren van voorwaarden waarbij de speelsters optimaal kunnen functioneren en tot ontwikkeling kunnen komen. Pauw riep in het hele traject voortdurend hulp in van topmensen op verschillende vakgebieden, om op alle vlakken het best mogelijke resultaat te boeken en niets aan het toeval over te laten.

Het leidde op 30 oktober 2008 tot de eerste doorbraak. De Oranjevrouwen plaatsten zich voor het eerst in de geschiedenis voor een eindtoernooi: het Europees kampioenschap. De persaandacht was voor vrouwenvoetbalbegrippen ongekend, maar dat zou negen maanden later tijdens het EK in Finland nog veel extremere vormen aannemen.

Vrouwenvoetbalmanie

Met een minitieuze voorbereiding speelde de ploeg zich voor bijna twee miljoen tv-kijkers naar de halve finale en met de gewonnen strafschoppenreeks zorgden de Oranjevrouwen voor een ware vrouwenvoetbalmanie. Vriend en vijand sloot de sport in de armen en sprak over de ontwapenende wedstrijdinstelling van de vrouwen. Pauw had het elftal tot een faire, maar tactisch sterke vechtmachine omgevormd, waarbij de tomeloze inzet en opofferingsgezindheid van de internationals afstraalde.

Het leverde Oranje de A-status op en opende bij de speelsters definitief de ogen. Als leeuwinnen hadden ze geschiedenis geschreven en het begrip en besef van het eigen kunnen groeide bij de speelsters met de wedstrijd. Pauw's dromen werden steeds meer omgevormd tot eigen ambitieuze doelstellingen en de speelsters en hun leermeester smolten steeds meer samen tot een gedreven eenheid.

Abrupt einde

Aan die succesvolle samenwerking kwam donderdag abrupt een einde. Pauw heeft voor zichzelf moeten kiezen. Nu zullen de speelsters de inmiddels bij hen aangeboorde kracht moeten gebruiken om het vrouwenvoetbal zelf verder te ontwikkelen. De toekomst ligt nu in hun handen.